“Ik ben zoveel relaxter, Nico. Eindelijk zelfverzekerd. En dat op m’n 40e”. Ze lachte breeduit. Vol trots. Tevredenheid. Rust. We lopen in het laatste coachgesprek te slenteren door het herfstige bos.
Altijd maar die irritante controle willen hebben. Taken niet los kunnen laten (Ze zat net in een leidinggevende rol). Alle gaten dichtlopen kostte haar zóveel energie. Ze werd een strenge heks. Ook thuis. “Zelfs m’n kinderen en man begonnen te klagen.”
Haar baan was wel erg leuk, passend, een top team en dito leidinggevenden. En toch voelde ze dat de balans niet klopte. Ze klopte aan bij mij.
En mijn aanpak is vervolgens maatwerk. Ik voel me net een professor soms. Ik zie lichaamstaal, hoor woordkeuzen, luister naar de ademhaling en voel ondertussen wat er bij de client gebeurt. We hebben nu een mooie combinatie gedaan van mindfulness, ACT, timemanagement en waarden. Ik geloof niet in 1 methodiek. Iedereen is anders en komt anders in beweging vanuit hoofd, hart en lijf. En deze cocktail bleek te werken.
En nu zegt ze: ik sta er gewoon. Zeg nee. Bewaak mijn grenzen. Heb meer energie. Mensen nemen dingen van mij aan. Delegeren is niet moeilijk, zei ze, als je maar weet wat je wilt. En precies dat had ze geleerd.
Als je vanuit je waarden leeft en werkt, volgen die grenzen heel natuurlijk en hoef je die niet met kracht neer te zetten!
En ik? Mooi, ik heb mezelf weer misbaar gemaakt. Hier staat een sterke vrouw op eigen benen. En daar doe ik het voor.
Herken je deze struggle? Kom eens praten, vrijblijvend. Dit gun ik jou ook.
